Balada o kneginji Vidosavi

Sestra Iva Hrvaćanina autor: nepoznat

Dubrovnik, 17. stoljeće. Zapisao Ivo Aletin (1670.-1743.), čuva se u Arhivu HAZU, IV. p 87.

Jadnu mi šetu išeta knez Nikola,
     šetu jadnu,
     davori mi, davori,
a jadniju knez Bujače sa kneginjom,
     ljubi svojom,
     davori mi, davori.
Strane dođe knez Nikola s kordom na bedri,
     strane dođe,
     davori mi, davori.
Konja jaše, kordu paše,
kopje nosi, rat mi prosi,
     knez Nikola,
     s kordom na bedri.
Kopje vrže, kordu trže,
knez Nikola nasred dola.
     Hoja, Lero, Dolerije,
     Lero, Silerjane.
Ništa reče, tijekom teče,
druga stiže, glavu mu diže
knez Nikola nasred dola.
     Lero, Hoja, Dolerije,
     Lero, Silerjane.
Tač knezu Bujaku, prigornjem bratu,
život uze s glave ruse
knez Nikola nasred dola,
     Lero, vajmeh, Dolerije,
     Hoja, Silerjane.
A kneginja Vidosava
osta, lele, tu udova,
     jadna kneginja,
     Hoja, Lero, Dolerije,
     Lero, Silerjane;
skubući ka vlase, mećuć ih za se,
pogledav se nase, zavapi u glase:
     Hoja, Lero, Dolerije,
     vajmeh, Silerjane,
     Lero, Hoja, Dolerije,
     vrli Silerjane;
zatim procvili žalosnoj u sili:
"Kneže Bujače, moj mili brače,
     Hoja, Lero, Dolerije,
     Lero, Silerjane,
komu će t' dječica, komu li ih mlada
sred ovijeh jada, tužna t' udovica?
     Lero, Hoja, Dolerije,
     Hoja, Silerjane,
     Hoja, Lero, Dolerije,
     hrli Silerjane."

I to čim izusti s uzdaha duh pusti,
duh bijedna pusti čim to izusti,
     jadna kneginja.
     Bože Lero, Dolerije,
     bože Silerjane,
     ljubka Hoja, Dolerije,
     silni Silerjane.
Davori mi, davori, kneže Nikola,
     davori mi,
i tva sila ohola, davori mi, davori,
     kneže Nikola.
Tko zlo počne, gore svrši,
     kneže Nikola,
     davori mi, davori,
     ljubka Hoja, Dolerije,
     silni Silerjane,
     bože Lero, Dolerjane,
     bože Silerjane.